In tegenstelling tot het buurpand is dit pakhuis, ooit de spekjesfabriek, snoep voor de jeugd, van Smeding, in de breedte gebouwd. Het was voor aanvang van de restauratie in 1988 in minder rampzalige conditie dan zijn buur, maar wel sleets. Het kon met respect tot het verleden aangepakt worden. De voorgevel heeft een ‘sprekende’ indeling: westelijk een brede bedrijfsdeur en oostelijk een toegangsdeur met bovenlicht en een negenruits schuifvenster gevat in een samengesteld kozijn. Daar heeft het comptoir, het kantoor, kennelijk gezeten. De volledige verdieping is slechts geopend met twee relatief kleine rondboogvensters. Op die pakzolder zijn waarschijnlijk producten opgeslagen geweest die weinig licht mochten ontvangen. De voorgevel is geblokt gestucadoord en wit gesausd. De gevel wordt afgesloten door een licht geprofileerde goot op klossen. Het voorschild van de kap is gedekt met grijs gesmoorde golfpannen, de zijschilden met oranje materiaal. Tezamen met nummer 22 vormt het een aangenaam paar voormalige pakhuizen die op het eerste gezicht verwant lijken, maar bij nader inzien allerlei aardige contrasten vertonen. In tegenstelling tot nummer 22 dat geen oude bouwgeschiedenis kent, kan die van dit pand wel tot de negentiende, misschien zelfs achttiende eeuw teruggaan.